De afgelopen jaren heb ik als vrijwilliger bij Vluchtelingenwerk veel gewerkt met “statushouders”. Dit zijn mensen die hun thuisland hebben verlaten om ergens anders een veilige plek te zoeken. Na een lange reis, waarbij ze vaak op verschillende plekken hebben gewoond en veel hebben gewacht, hebben ze te horen gekregen dat ze mogen blijven in Nederland. Ze mogen hier wonen in een gemeente. Ze zijn “goedgekeurd”.
Eindelijk kunnen ze beginnen met het opbouwen van een nieuw leven: de taal leren, hun kinderen naar school sturen, en zich weer een beetje thuis voelen. Vaak zijn ze enorm dankbaar en blij.
Op dit moment komen deze mensen tijdelijk in Doezum wonen, terwijl ze wachten op een permanente woning ergens in de gemeente. Ze zouden zomaar uw buren kunnen worden.
Er wordt veel over hen gezegd, vaak negatieve opmerkingen. Dit vind ik erg verdrietig. Want het zijn mensen zoals u en ik. Ja, ze hebben misschien een ander geloof, spreken een andere taal, en hebben andere gewoonten, maar ze delen dezelfde basiswensen: een veilig thuis voor henzelf en hun gezin, geen angst om opgepakt te worden omdat ze het niet eens zijn met hun regering, en de vrijheid om in vrede te leven en deel uit te maken van de samenleving.
Ze zijn geen criminelen. U hoeft niet bang voor hen te zijn. Het zijn gewoon medemensen, zoals wij allemaal.
(Ankie Minnema Euwema)
_
Afb. boven: “ U.S. Army Sergeant Kornelia Rachwal gives a young Pakistani girl a drink of water as they are airlifted from Muzaffarabad to Islamabad, Pakistan, aboard a U.S. Army CH-47 Chinook helicopter on the 19 October.” (Public Domain, Wikimedia)